Zonnepanelen op ons dak
Zonnepanelen op ons dak.
Het is een beetje donker onder de trap in de hal. Bijgelicht door een zaklamp en het licht van een schemerlamp lig ik op mij zij met een schroevendraaier de afdeklatjes van het parket los te peuteren. Daarna komt het moeilijkste deel: de verste plank. Als die eenmaal los is, kan ik de rest van de planken een voor een weghalen. Ze zijn zodanig gelegd, dat ze weer snel verwijderd kunnen worden. Hier bevindt zich namelijk het luik in de vloer, dat toegang geeft tot de donkere kruipruimte onder ons huis.
We hebben besloten om zonnepanelen op ons huis te laten plaatsen. Dat besluit kwam na vele gesprekken over de voor- en nadelen van energie opwekken op deze manier. De kosten die de aanschaf met zich meebrengt, krijgen we er natuurlijk nooit meer uit vanwege onze leeftijd, maar bij de eventuele verkoop van ons huis later, heeft dat wellicht meer waarde. Uiteindelijk willen we ook iets doen aan het milieu en ons geld brengt op de bank toch niets meer op.
Mijn man is in de garage aan de slag gegaan. Hij maakt ruimte voor een omvormer aan de binnenmuur. De stellingen met gereedschap en andere spullen die je niet dagelijks nodig hebt, zijn door hem naar de andere kant van de garage verplaatst. Op de garage zolder moesten planken leeg voor de leidingen die door het dak heen, via de garage, onder de vloer door, de verbinding maken met de meterkast in de hal. Zo is er al heel wat arbeid verricht, voordat de mannen met de zonnepanelen aan de slag kunnen.
Vandaag is het zover. Een grote bestelbus neemt de halve oprit in beslag, lange ladders op het dak, een zware boormachine, grote indrukwekkende gereedschapskisten, de zonnepanelen en twee handige mannen, die door het vele werk behoorlijk op elkaar ingespeeld lijken. Het voelt wat vreemd, omdat ze ons hele dagschema in de war sturen. Ze lopen over het schuine dak met het grootste gemak, werken in de garage met een snelheid die ons verbaast en bouwen de hele meterkast om.
Dan trekt een van de twee een grote donker gekleurde werkoverall aan. Hij monstert even de opening van het gat in de vloer, dat we eerder deze week vrij maakten. Daar past hij nauwelijks door, maar toch waagt hij het. Door zijn knieën zakkend verdwijnt hij even later in het donker onder ons huis, om de kabels naar de meterkast te kunnen trekken. Ik hoor hem kreunen en rare geluiden maken. Misschien heeft hij last van het isolatie materiaal dat we onder de vloer hebben laten aanbrengen en dat hij bij zijn werk aan de kant moet schuiven.
Donkere ruimte
Ik hou niet zo van donkere ruimten. Ik zou niet graag ruilen met de man, die daar nu onder de vloer rondkruipt. Terwijl we koffie drinken brengt die kruipruimte opeens de donkere kanten van mezelf in mijn gedachten. Het is alsof er vandaag iemand door mijn donkere diepten kruipt op zoek naar de minder leuke kanten van mezelf. Die zitten meestal verstopt zodat ze niet voor anderen zichtbaar zijn, want daar loop ik niet graag mee te koop, maar af en toe komen ze boven drijven.
Ik kan er bijvoorbeeld niet zo goed tegen als mensen mij onheus behandelen, oneerlijk zijn of mij onterecht tegenwerken. Dan ontwikkel ik een langzaam, zich almaar ophopend venijn, dat ik op een gegeven moment niet meer kan verstoppen , zodat er een uitbarsting volgt. Gelukkig komt dat niet al te vaak voor.
De klus onder de vloer is gelukkig snel geklaard. De donkere ruimte is weer afgesloten. De houten vloerdelen liggen weer mooi aaneengesloten op hun plaats in de hal. Niemand ziet het luik naar de donkere ruimte , maar het is goed te weten, dat het er is, omdat je daar ook af en toe moet zijn. Zo is het ook met de donkere ruimten in jezelf. Bij tijd en wijle moet je er even kijken en de confrontatie aangaan met dat deel van je persoonlijkheid, dat niet altijd zichtbaar is.