Zilver poetsen
Op mijn knieën rommel ik in het keukenkastje. Het is zo’n hoekkast, waar mijn armen niet lang genoeg voor zijn. Ik moet er soms met hoofd en schouders in duiken. Helemaal achteraan staat een oude poetsmand van bruin riet en hij staat op die plek, omdat ik hem niet vaak gebruik. Ik hou niet zo van huishoudelijk werk en zeker niet van poetsen. In de mand liggen borstels om schoenen te poetsen, doosjes met allerlei kleuren schoenpoets, wrijfwas ,poetslappen, bijenwas, spuitbussen voor glad hout, koperpoets en een middel om zilver weer te laten glimmen. Op het aanrecht heb ik ze inmiddels allemaal uitgestald, mijn zilveren voorwerpen, die een beetje glans zeker nodig hebben.
Ik moet even moed verzamelen en kijk ondertussen naar mijn verzameling kleine lepeltjes, een mini molen, lepelvaasje, suikerpot en weet ik wat niet al. Daartussen staat trots de theepot van mijn moeder. Zij hield zo van mooie siervoorwerpen. Dat die theepot, eigenlijk is hij slechts verzilverd, nu op mijn aanrecht staat, is zeker niet vanzelfsprekend. Bij het verdelen van mijn moeders inboedel destijds, was ik niet zo alert. Veel ging aan mijn aandacht voorbij, maar die theepot liet ik me niet ontglippen. Die vertelt zo veel over mijn moeder. In mijn beleving straalt die warmte uit en gezelligheid.
Er was door de week weinig tijd en aandacht voor het gezin, want met een levendig bedrijf aan huis en veel personeel, was elk uur voor mijn moeder van belang. Maar aan het ontbijt was ze er. Met haar handen om de theepot van aardewerk gevouwen, aan het hoofd van de zware eikenhouten tafel, luisterend naar onze verhalen. Ook in de weekenden maakte ze tijd voor ons en was het gezellig met thee en koekjes van de banketbakker.
Ik laat de eerste druppels zilverpoets op mijn gele doekje vallen. Het wrijven kan beginnen. Terwijl de doek al maar donkerder wordt en mijn vingers een zwarte kleur krijgen, poets ik aan het verleden. Het is een werkje , waarbij je in gedachten door je leven kunt dwalen en je handen automatisch de juiste bewegingen maken. Bij het wrijven wisselen negatieve en positieve gedachten elkaar af in mijn hoofd, maar als het zilver gaat glanzen denk ik aan de gezellige uren met de theepot als symbool in mijn moeders handen.
Tegenwoordig is de theepot niet zo vaak meer in gebruik. We hebben theezakjes in allerlei smaken , maar ondanks dat drink ik toch het liefste thee zonder smaakje, de thee die me aan mijn jeugd doet denken. Alsof ieder kopje thee dat ik drink een gestolen moment is en een kleine herinnering vormt aan de gezellige uurtjes aan de ontbijttafel of in het weekend.
Vreemd eigenlijk, dat ik na verloop van tijd veel van de minder leuke momenten in mijn leven heb weggepoetst. Ik heb verdriet en pijn doorworsteld en nu mogen die met alle borstels en poetsmiddelen terug in de mand. Weggeborgen, daar waar het hoort. Ik wil nu genieten van alle dierbare herinneringen, die door hun glans mijn leven mooier maken.