facebook

verzamelen

 

Opeens zie ik ze liggen, vlak voor mijn voeten op het bospad. De zon geeft ze een extra warme glans. Vanmorgen zijn ze pas van de boom gevallen, roestbruine kastanjes, sommige nog half in de ruwe bolster, waarvan de zachte , witte binnenkant sterk afsteekt tegen al dat bruin. Ik kan het niet laten en buk me om ze op te rapen. Er zijn er zoveel, dat mijn broekzak al snel uitpuilt. Dan vormt even later de onderkant mijn blauwe trui een soort buidel, die al maar voller raakt. Thuis zoek ik een mandje om ze in te leggen. Naast de vaas met oranje eikenblad en rode bessen aan takken en heerlijk ruikende kamperfoelie, heb ik de herfst in mijn kamer binnengehaald. De mooie, warme kleuren van de herfst houden voor mij een belofte in; een belofte voor later. Na de winter komt immers heel het bos weer tot leven.

Ik loop vaak te verzamelen. Op het strand zijn  het schelpen, in het bos eikels, beukennootjes en kastanjes, langs een bergbeek zoek ik stenen en op mijn weg door het leven verzamel ik woorden. Woorden die iets zeggen over wat ik meemaak, maar vaak nog meer vertellen over mezelf.

Dat verzamelen heeft iets van hebberigheid. Ik weet niet goed, waar dat aspect in mij vandaan komt,  maar het kan nare gevolgen hebben. Soms ga ik daar namelijk te ver in. Het beste voorbeeld daarvan is het oprapen van stenen uit een rivier, waarmee  ik onze tuin wel wilde opsieren. In de mooie, witte Saab,  die onze vouwwagen ooit trok, ontdekte ik lang geleden veel hoekjes en gaatjes waar die soms zware stenen uit de Italiaanse riviertjes, op weg naar huis een plek konden vinden. Ook in de vouwwagen pasten ze wonderwel in allerlei vakken, waar ik de stenen in de buurt van de wielen verstopte.  Alles mooi in balans. Ook voor die prachtige witte exemplaren vond ik nog een plek onder de achterstoelen,  waarvan de zitting omhoog kon. Het was daarna een zeer vreemde ervaring voor mijn echtgenoot achter het stuur, dat we op de bergpas zo’ n moeite hadden met optrekken na stilstand. Een Saab kon toch best die vouwwagen trekken? Pas thuis ontdekte mijn man de juiste reden. Zelf stond ik trouwens ook versteld van de hoeveelheid stenen die ik overal verstopt had. Vele kilo’ s aan gewicht.

In de herfst van mijn leven raak ik een beetje uit verzameld.  Ik heb eerder de neiging het tegenovergestelde te doen. Opruimen  wat niet meer nodig is, ruimte maken in kasten en op zolder. Ik begin op zo’ n herfstboom te lijken,  die alles laat vallen wat in de winter niet nodig is. Binnen in de bomen staat het leven echter niet stil. Daar gebeurt , zonder dat je het ziet, van alles. De boom verzamelt kracht, zodat hij in het voorjaar weer kan uitbotten  en duizenden knoppen, blaadjes en takjes kan vormen.

Op mijn eigen herfst kan straks alleen nog een winter volgen. Mijn kracht gaat zitten in wat ik daarna zichtbaar  en onzichtbaar achterlaat. Zichtbaar zijn mijn schilderijen en de vele woorden die ik verzamelde. Ze staan opgeschreven in dagboeken, columns en nu in mijn blogs. Daar heb ik kracht in gestopt. Samen vormen ze dan het verhaal van mijn leven.



Reacties zijn gesloten.