Verborgen schoonheid
Het regent als ik in het centrum van de stad moet zijn. Het gladde plaveisel glimt en weerspiegelt de wolkenlucht, de bomen, de mensen die er lopen en de winkelpuien. Geboeid blijf ik staan en denk aan een onderwerp voor mijn paneeltjes, die ik ga beschilderen voor 2018. Deze plek zou best eens geschikt kunnen zijn, maar er zijn zoveel mooie straatjes en pleintjes in de oude binnenstad. Een keuze maken is daarom moeilijk.
Met een klein boekje in de hand ben ik eerder deze week al door de oude straten van mijn geboortestad Leeuwarden gelopen. Het boekje was ooit uitgegeven ter ere van een monumentendag. Het beschrijft interessante plekjes, aangevuld met verhalen , die te maken hebben met hofjes, binnenplaatsen en talrijke smalle stegen van de binnenstad. Al dwalende genoot ik die middag van al het moois, dat mijn stad te bieden heeft. Soms opvallend, maar ook wel verborgen achter een tuinhek, een poort, een open staande deur of in een van de vele smalle stegen. Het is alsof zulke hekken, deuren en stegen mijn nieuwsgierigheid opwekken. Ik wil altijd nog iets meer zien. Zo’ n oude steeg is vaak niet breder dan een meter, maar heeft vaak veel te vertellen en ook kun je er tekenen van vervlogen tijden vinden. Oude kloostermoppen keurig gemetseld in de steegmuur, spreken van een zeer oud stenen huis. Het moet wel van rijke mensen geweest zijn, in tijden, waarin de meeste huizen nog van hout waren. De stegen leiden soms naar een oude R.K. schuilkerk, of naar een achterhuis. Ik ontdek daar een aparte gevel, een mooi raamkozijn en een heel oude deur.
Terwijl ik ronddwaal herinner ik mij de smalle steegjes achter het huis van mijn grootouders. Ze kwamen uit op een vierkant binnen pleintje, met in het midden een grasveld met waslijnen, een waterpomp en aan het eind een houten wc. , die voor gezamenlijk gebruik was. Rondom het grasveld stonden kleine schamele huisjes dicht tegen elkaar . Als kind kon ik soms ongezien vanuit de bovenramen staan kijken naar wat er op die binnenplaats gebeurde. Geen schoonheid daar, maar zichtbare armoede. Die huisjes zijn al lang verdwenen, afgebroken en de toegang tot de steeg is voor altijd afgesloten met een deur.
In de binnenstad bestaat echter nog een hofje, waar het wel prettig toeven is. Door een poort kijkend is het alsof de tijd daar heeft stilgestaan. Ik raakte er aan de praat met een oude dame die er woonde. Ze zat in haar voortuintje aan de buitenkant, met een handwerkje . Een gebloemd kleed over de tafel, een kopje thee en twee rode bloempotten met veel groen. Haar stevige schoenen rustten op oude Friese geeltjes en achter het raam, dat door negen spijlen in kleine vierkantjes was verdeeld, ontdekte ik een voorstelling in glas en lood. Haar lange grijze haren waren in een nette knoet bijeen gebonden en om haar heen zag ik gele en rode bloemen die uitbundig bloeiden. Een vredig plekje waar verborgen schoonheid heerst.
Ik maakte die dag foto ‘ s van stegen, van de oude scheepswerf achter de Kippenloop, van de Grote Kerk, een waterpomp op een pleintje, van een gracht en van de oude dame in haar tuintje. Thuis heb ik ze nog een keer bekeken, die foto’ s, maar een keuze was nog niet gemaakt. Nu ik vandaag in de regen sta en van onder mijn paraplu vol bewondering naar het effect van het water op de stenen kijk en de weerspiegeling bewonder, is mijn besluit snel genomen. Dit moet ik gaan schilderen. Ook dit is schoonheid en het ligt zomaar voor mijn voeten.