facebook

Tuin renovatie

We lopen samen door de voortuin. Omdat we de  tuin willen laten renoveren bekijken en keuren we  de vaste planten die er staan. Ik zie de grote buxusplanten langs het pad. Prachtig groen van kleur en ik denk aan de vele keren dat ik ze snoeide met de heggenschaar, op de grond een oud laken om het afgevallen blad  op te vangen.  Ik vraag me af of ze nog verplaatst kunnen worden, net zoals wij daar moeite mee hebben, maar dan in figuurlijke zin.  De gele hulst die zo zijn best heeft gedaan om in onze kleigrond te wortelen mag blijven.  Ik knoop er een lintje aan, zodat de tuinmannen straks weten welke planten we willen bewaren. Hier en daar verschijnen zo kleine gekleurde lintjes aan de struiken.  De grote catalpa, die mijn man ieder jaar met veel zorg terugsnoeit, mag ook blijven.  Van andere planten kunnen we moeiteloos afscheid nemen als we ontdekken, dat er katten tegenaan gepiest hebben zodat ze bruin zijn  of die er om andere redenen wat haveloos bijstaan.

Nu we ouder worden leren we langzamerhand accepteren, dat we nog wel veel, maar lang niet meer alles kunnen. De grote tuin rond het huis is elk seizoen een zware klus. Omdat we zo lang mogelijk in dit gerieflijke huis willen blijven wonen, hebben we een plan gemaakt voor een deel  van de tuin. Binnen op tafel ligt een  plattegrond met de tekening van ons plan. Een muurtje van zacht oranje met grijs gekleurde stenen rond de borders en  in het midden mooi groen gras. 

Al vroeg in de morgen zijn ze met drie man aan het werk. In hun stevige schoenen  en groene  werkkleding graven ze grote struiken uit de zware klei, rijden ze kruiwagens vol tuinplanten naar de weg en scheppen ze diep in de zandlaag om de stenen van de ronde terrasjes te verwijderen.  Achter de grote dennenboom vinden de struiken met gekleurde lintjes een tijdelijke plek. Ik sta voor het raam en zie de tuin steeds kaler worden. Dat stemt een beetje weemoedig, vooral nu  alle kleur verdwijnt en alleen de zwarte grond overblijft.  Met een  shovel egaliseren  de mannen de grond en daarna  komen langzaamaan de vormen van de borders tevoorschijn.

Na enkele dagen leggen de mannen,  met  zware kniebeschermers om,  de dikke stenen prachtig waterpas in de aangegeven vorm. Dat is heel precies werk . Vandaag dus geen radio aan, maar volle aandacht voor het resultaat, waar de mannen trots op willen zijn. Ik weet dat precies om half tien de koffie klaar moet zijn en lunchtijd hebben ze graag om half een. Daar moeten wij aan wennen, want aan zo’n  strak schema  zijn we niet meer gewend. Als ze binnenkomen, blijven hun  stevige schoenen keurig naast elkaar  buiten staan, maar wel zo, dat ze er  zo weer in kunnen stappen.

Aan tafel, waar de meegebrachte lunchdoosjes open gaan, komen ook langzaamaan  verhalen los over verre reizen,  over een opleiding tot specialist als hovenier,  strater of opperman, waarbij we ontdekken, dat de opperman de hulp is van de man die de tegels legt. We horen hoe het is om in een dorp te wonen, waar iedereen je kent en jou een bijnaam geeft, die kennelijk bij je schijnt te passen. We overbruggen deze dagen soms grote afstanden op allerlei terreinen en door dieper te spitten krijgen we een heel ander en ruimer  beeld van elkaar.  Ik ontdek de  woordovereenkomsten tussen mijn werk en het hunne. Hoe graag ik spit, maar dan in documenten op internet om te onderzoeken hoe iets in elkaar zit en hoe vaak ik er genoegen in schep te schrijven over wat mij bezighoudt.

Na een paar zware dagen komt er nieuwe tuingrond in de borders en leggen ze nog extra tegels bij de voordeur, zodat we daar meer ruimte hebben. Dat is ook een beetje op de toekomst gericht. Ik heb echt bewondering voor  deze mensen, die de afwatering daarvan ook tot in de finesses kunnen regelen en kleine muurtjes bouwen om de luchtroosters  in de muur.  Als laatste rollen de stoere werkers mooie donkergroene grasmatten uit. Zelf plaatsen we  nog de struiken, die achter de grote dennenboom deze week moesten overleven, weer in de borders en opeens is er  weer kleur en is het opnieuw een aantrekkelijke tuin waar we met genoegen naar kijken. Een tuin, die we samen nu met minder moeite nog heel lang kunnen blijven onderhouden. 



Reacties zijn gesloten.