Schilderen aan het water

Een beetje onhandig trek ik de poten van mijn schildersezel uit, want  soms zitten de vleugelmoertjes een beetje vast en dat gebeurt vooral wanneer ik een  poosje niet buiten heb geschilderd. Als de beide voorste poten op de grond staan, is de derde poot snel uitgeschoven en kan ik mijn tassen gaan  uitpakken. Lange penselen, potje lijnolie, een poetslap ,terpentine, mijn palet, een grote kist  met tubes olieverf en mijn linnen doeken. Vandaag heb ik alle benodigde attributen  in een opvouwbaar karretje geladen, zodat ik niet zoals anders, alles op mijn rug hoef mee te torsen.

Ik heb een mooie plek uitgezocht aan het water, omdat ik de ruimte en de weerkaatsing van het licht en de omgeving in het water zo mooi vind.  Dit is een natuurgebied, waar vandaag door twee vrouwen les gegeven wordt. Om mij heen zie ik ook andere deelnemers bezig met het opzetten van ezels en zoekend om zich heen kijken naar een juiste plek. Het is belangrijk, dat je een onderwerp kiest in deze grote open ruimte, wat een beetje bij je past en waar je oog op valt. We maken kennis met elkaar en omdat we eenzelfde hobby hebben, is er meteen al een gevoel van herkenning.

Ik tuur even later door een gat in een stukje karton, dat me moet helpen om mijn compositie straks beter te kunnen bepalen. Na enkele potloodschetsen en wat oefeningen met kleur, heb ik voor mezelf een beeld kunnen vormen van dat stukje omgeving, wat me zo boeit. Na een ondergrond van licht oker, begin ik te schilderen. Het weer werkt goed mee en na een poosje verlies ik me helemaal in mijn werk. Vlak bij mij zit een andere cursist op de grond en om haar heen heeft ze wel vijf verschillende panelen gelegd, waaraan ze tegelijkertijd werkt. “Ik heb teveel energie”, legt ze uit. Dus werkt ze aan dezelfde bomenrij in vijf verschillende kleuren combinaties. Heel expressief. Iets verder zit een schilderes op een opvouwbaar stoeltje en is helemaal in de ban van haar uitzicht op een bruggetje. Ze gebruikt veel paars en geel, twee complementaire kleuren die elkaar mooi versterken.

Intensief aan een schilderij werken, betekent op een bepaald moment, dat je het beeld van de omgeving los moet laten, is de uitleg. Terwijl je schildert ontstaat er namelijk een relatie tussen jou en het doek. Je doek vraagt iets van jou om helemaal “compleet “te worden. Dan is het belangrijk om te kijken wat er in je werk nog mist of wat er te veel is. Dat loslaten van de omgeving en verder werken aan je relatie met het doek is moeilijk. Het is als het leven zelf, waarin je vaak ook iets los moet laten. Ik laat de omgeving dus achter mee en concentreer me op mijn doek, waarop de voorstelling langzaam groeit. Er ontstaat een verscheidenheid aan kleuren en soms glijdt  de verf in dikke strepen op het linnen, waardoor mooie structuren ontstaan. Ik vergeet de tijd, vergeet de koffie in mijn tas en raak los van de omgeving, waar ook plaats is voor mensen die honden uitlaten, wandelaars en trimmers en fietsers. Ik merk ze niet meer op. Ik ben alleen met mijn doek.

Tijdens een pauze raak ik in gesprek met een bekende schilder in de groep. We hebben het over dat loslaten van het beeld in de omgeving en ook hoe moeilijk het is om sommige mensen los te laten. Mensen die niet bij je passen, jou niet begrijpen, daar kun je beter geen energie in steken. Het vreemde en ook bijzondere is, dat er mensen voor in plaats komen die wel bij je passen, als het je lukt anderen  los te kunnen laten. We bekijken elkaars werk aan het einde van de lesdag. Op de grond in het gras liggen de vele paneeltjes en doeken naast en boven elkaar. Een feest van kleuren en zoveel verschillende onderwerpen in hetzelfde gebied uitgekozen. We zien hoe veel plezier we beleven aan het schilderen en hoe dat zich vertaalt in het werk. We ervaren daar samen hoe we los kwamen van het oorspronkelijke beeld en hoe de directe relatie met ons werk ons blij maakt.

.