Ontdekkingstocht tussen bramen
Geregeld trek ik mijn stevige schoenen aan voor een wandeling. Maar vandaag is het anders, omdat ik lekkage heb ontdekt aan mijn trouwe stappers. Tijdens een sneeuwbui kroop het water van bovenaf langs de randen mijn schoenen binnen, wat me drijfnatte sokken en heel koude voeten bezorgde. Ik zet dus een paar andere, een soort tweede keus wandelschoenen, in de auto voor mijn tochtje naar het wandelgebied. Zoals mijn vriendin en ik gewend zijn gaan we na een lekkere kop koffie op pad. We stappen stevig door en genieten ondertussen van de laatste herfstkleuren aan de bomen van het Leeuwarder bos. Hoewel we soms best van mening verschillen krijgen de gesprekken die we al wandelend of soms op een bankje voeren vaak een filosofisch tintje, wat ik erg prettig vind. Oppervlakkig is het in ieder geval nooit.
We kennen de meeste paden in dit gebied zo langzamerhand en staan na een poosje voor de keus om eens een nog onbekende route te nemen. We twijfelen nog even vanwege de vele regenbuien de laatste tijd, maar besluiten toch te gaan. De spanning van wat we gaan tegenkomen lokt ons. Als midden tachtigers laten we ons niet weerhouden door wat nattigheid. De eerste meters tot een bocht in het pad zijn veelbelovend. Best stevig en goed te belopen. Aan weerszijden groeien verwilderde braamstruiken, waar hier en daar nog groene en af en toe ook rood paarse vruchten aan hangen. We springen even later van links naar rechts om plassen op het pad te ontwijken. De nieuwsgierigheid naar wat er verder op dit pad nog te ontdekken valt dwingt ons ook de wat moeilijker passages te nemen.
Met een grote sprong beland ik even later zo dicht bij de braamstruiken, dat het net is of ik tegengehouden word. Mijn warme wintersjaal zit vast aan een dikke stekelige tak en als ik die los trek, is mijn jas verstrikt geraakt in een andere tak. Al worstelend om los te komen zakken mijn schoenen weg in de natte ondergrond. Ik wil niet te stevig trekken, maar het is net alsof die braamstruiken mij met opzet plagen. Alsof ze willen zeggen: “Wat doe je hier ook in die wildernis. Wees niet zo eigenwijs en ga als oudere op bekende wegen wandelen”. Maar ik laat me niet tegenhouden door zo’ n stomme struik, dus stap ik moedig achteruit in de plas. Mijn tweede keuzen krijgen heel natte neuzen, maar even later hebben we het ergste achter de rug.
Een breed pad strekt zich voor ons uit. We hebben ruim uitzicht in drie richtingen. Het is hier beslist wondermooi. We ervaren een vreemd gevoel van geluk. Alsof we de eenheid met de natuur hier in alle rust kunnen ervaren. Dat zijn van die momenten, waarop we ons kunnen opladen en het idee vormt zich in mijn hoofd, dat we dit ook nodig hebben om verder te kunnen. In de levensjaren die ons nog resten zullen we veel van deze oplaadpunten nodig hebben.
Bij een dikke houten paal met richtingwijzers blijven we even staan. De pijl wijst naar rechts, dus die richting moeten we volgen, maar na de eerste meters blijkt het pad beslist onbegaanbaar. Ook als we gearmd de natte grasmeters trachten te belopen, blijven we na tien meter toch twijfelend staan. Wat doen we, gaan we nog een stukje verkennen of gaan we terug? In de verte turend proberen we een volgend deel van de route te kunnen traceren, maar het lukt niet. Wat is wijsheid? In dit geval betekent het voor ons dat we teruggaan. Nog een keer langs de plassen en de braamstruiken, maar nu we bekend zijn met de gevaren blijkt het sneller te gaan dan op de heenweg.
We kijken elkaar lachend aan als we terug zijn op de meer begaanbare paden. Twee oude vrouwen die op ontdekkingstocht waren, maar ondanks de tegenvallers toch ontzettend hebben genoten.