facebook

Nieuwe kleur op de muren

Ik lig in een vreemde houding op de grond. Mijn heup rust op een oud laken, dat als bescherming op de houten vloer is gelegd. Ik heb me in een oude broek en trui gehesen en naast mij staat een plastic emmertje met muurverf. Het is al de zoveelste kleur die mijn man en ik samen op de muren  smeren.  Terwijl hij de grote middenstukken met een verfroller voor zijn rekening neemt, blijven voor mij de moeilijke randjes over om te doen, maar gezien ons lengteverschil is voor mij het werken met de kwast in alle hoeken en gaatjes ook het meest logisch.

De kleurkeuze vraagt veel inspanning

Op een koude januaridag besluiten we om de bijna witte muren in onze woonkamer een warmere tint te geven. Hoewel die gedachte alleen al ons tot actie aandrijft, geven de gesprekken daarna zeker reden tot daadkracht en overleg. Allereerst  is de kleurkeuze een onderwerp dat veel inspanning vraagt, omdat  we vaak verschillend denken en dus zeker wat kleurkeuze betreft  niet op een lijn liggen. Met een kleurenwaaier van een familielid zoeken we een tint die bij de meubels en verdere inrichting van de kamer moet passen.  Moet het een zachte blauwtint zijn?  Dat past mooi bij de leren bank en het schilderij van Texel dat er boven hangt. Of toch liever iets met zandkleur? Mooi bij de Italiaanse stoelen. Het moet natuurlijk ook goed combineren  bij de rest van de meubels en bij de vele schilderijen , die de muren in onze woonkamer sieren.  We schuiven met de waaier van koele naar iets warmere kleuren, terwijl onze blik van links naar rechts door de ruimte beweegt.

De spanning is voelbaar

Na veel geblader in de waaier met kleuren, waarbij we in onze fantasie proberen een voorstelling te maken van het resultaat, kiezen we uiteindelijk voor een prachtige zacht blauwe kleur. We hebben hierbij  het gevoel, dat we best wel iets bijzonders aandurven. Dat blauw eigenlijk een koele kleur is, is bekend, maar er zit ook iets warms in, iets rozigs, dus gaan we vol energie aan de slag. Van  zolder halen we het nodige gereedschap in de vorm van een blauwe verfemmer, rollers en  kwasten in verschillende maten.  We weten na vele huwelijksjaren  heel precies onze taak in dit proces. Ik doe de randjes, mijn man de grote vlakken. Als we na een aantal  uren twee grote muren hebben gekleurd, de trap weer is verwijderd en de kwasten schoongespoeld, alle druppen weggeveegd en de meubels weer op hun plaats zijn geschoven, vallen we vermoeid in een stoel neer en bekijken het resultaat. Mooi?  Ik durf het bijna niet te zeggen, maar het valt me wel een beetje tegen. Dus wacht ik nog even met commentaar. Omdat ik toch wel wat stil blijf en niet al te enthousiast reageer, verandert de sfeer in de kamer op dit moment naar een minder aangenaam niveau.  We kijken elkaar niet aan, maar voelen de spanning. Na een poosje blijkt echter, dat we allebei niet zo tevreden zijn. We besluiten daarom nog  enkele dagen te wachten, omdat verf ook even moet drogen en dan soms toch anders lijkt.

Het blauw van de muren blijkt echter als een koele energie op ons gemoed te werken. Ik wist niet, dat het zoveel invloed zou hebben, maar we weten na enkele dagen heel zeker, dat we een andere kleur willen. Nu moet het in elk geval een warmere tint zijn. Een meer natuurlijke zandkleur wordt het. Weer halen we snoeren los, schuiven we lampen en meubels opzij, krijgen onze armspieren veel extra en ongewone bewegingen te verduren en vallen we na afloop veel vroeger dan anders ons bed in. Als we de schilderijen de volgende dag weer ophangen is het geheel toch wel wat saai en niet zo sprekend. We zeggen eerst niets, maar als we elkaar aankijken weten wel hoe het zit. Opnieuw?

Een grote ravage

Eén wandje iets sprekender? Een meer gedurfde kleur? We proberen het gewoon. De wand tegen de keukenmuur krijgt inmiddels de derde laag, maar ook die voldoet uiteindelijk niet aan onze wensen. Wel  een prachtige wand, maar het past niet bij de rest. Misschien hadden we toch iets anders moeten kiezen. De korting op de verf deze week is een kleine troost. Bij het opruimen van de oude lakens, de kwasten en de verf die over is, laat de vermoeidheid  zich deze keer ook behoorlijk gelden. Als mijn man de verfemmer naar de zolder wil tillen tezamen met de kwasten, stoot het emmertje tegen de ladder en verliest scheefhangend een groot deel van de inhoud. De verf neemt op deze manier wraak en verspreidt zich in een vloeiende beweging  over de onder de ladder staande tuinmeubels, die daar gezellig samen in de garage de winter doorbrengen. Ik hoor een gil en dan overzie ik de grote ravage. Na enkele vreemde uitdrukkingen,die zomaar uit ons brein ontspruiten en daarna wat binnensmonds gemompel  over en weer, boenen  we eensgezind de tuinstoelen weer schoon en zijn eigenlijk wel blij, dat het muurverf op waterbasis is,  zodat de schade beperkt blijft, maar doodmoe zijn we wel. Letterlijk en geestelijk uitgeput.

Alle moed bij elkaar geraapt

 Vandaag schijnt de zon en we hebben alle moed bij elkaar geraapt. Met een stukje karton, waarop we de zandkleur van de grote muur hebben aangebracht, zijn we opnieuw naar de verfwinkel gegaan en kiezen daar een kleur die mooi combineert met de rest. Het heet taupe.  We laten een laatste keer de kleur mengen en gaan vandaag  het gedeelte, dat een hoek vormt met de rest, nog van een andere verflaag voorzien. Een laatste keer de verfkleren aan, nog een keer dat stukje muur, voor het laatst op de knieën en in allerlei bochten. Twee uren later is het klaar.

Dan bekijken we zeer tevreden het resultaat van enkele dagen hard werken. Nu is het perfect. Een beetje chic, een beetje gedurfd en het past wonderwel bij alles. Als mijn man dan na afloop vraagt of hij de verf alvast even naar de garagezolder zal brengen, schud ik heftig mijn hoofd . Nee, die moet voorlopig maar even op de vloer in de garage blijven staan.



Reacties zijn gesloten.