MUZIEK IN MIJN TUIN
De hoge ruimte vult zich met muziek. De klanken van wel twintig saxofoons in allerlei soorten en maten zweven door de zaal van het oude kerkje in Dachten. Een trillende energie is voelbaar zelfs op de achterste banken. Bij de donkere tonen van de grote zware bassen is het alsof de aarde meewerkt aan het verspreiden van de klanken en mijn voeten het daar oppakken en verder omhoog trekken. Bij de veel lichtere tonen is het bijna een hemels verhaal wat de tenorsaxen vertellen.
Vanavond speelt het saxofoonorkest uit Drachten samen met Vento Do Norte, een orkest van jeugdige conservatorium leerlingen uit Portugal. Deze groep toert met hun dirigent een week lang door Nederland en brengt op veel plaatsen een concert ten gehore. Beide dirigenten, K. Veen en H. van Twillert doen hun uiterste best om er een mooi geslaagd geheel van te maken met muziek uit velerlei genres. De groep van zeven uit Portugal speelt de sterren van de hemel. Ze gaan helemaal op in hun spel en bewegen zelf mee op het ritme van de muziek. Dat zijn momenten waarop je als luisteraar wel mee moet bewegen, vooral op het snelle ritme van jazz achtige muziekstukken. Soms ook moet je bijna de ogen sluiten als je door voelbare zachtheid wordt aangeraakt en soms droom ik weg naar vreemde verten op de meeslepende tonen van de saxen.
In deze periode van oorlog in Oekraïne, een tijd waarin we dagelijks via allerlei nieuwsbronnen geconfronteerd worden met verdriet en ellende, met slachtoffers en gruweldaden, zorgt muziek dat we het even kunnen vergeten. Vanavond even geen gedachte aan oorlog, omdat muziek mensen bij elkaar brengt en de oorlog zo even op de achtergrond raakt. Als eerbetoon aan het land in oorlog spelen de orkesten gezamenlijk een muziekstuk uit Oekraïne , met de titel: Melodiya.
Vreemd, dat ik me zo geraakt voel door saxofoon muziek. Hoewel ik vroeger als meisje piano leerde spelen en me met die pianomuziek verwant kon voelen, blijkt op latere leeftijd, dat ik me steeds meer aangetrokken voel tot een saxofoon. In onze tuin staat al jaren een kunstobject, een figuur met een saxofoon. Het ijzeren mannetje blaast iedere dag zijn muziek de tuin in. Ik krijg er altijd een vrolijk gevoel van, ondanks het feit, dat er in de loop der jaren een grijs/bruin laagje roest op het instrument is ontstaan.
Toen onlangs de tuin is gerenoveerd, moest mijn saxofoonspeler even naast het huis staan. Het is nu net of er op dit moment geen muziek klinkt als ik naar buiten kijk. Natuurlijk zijn er soms ook vogels, maar ik begin mijn roestige mannetje te missen. Binnenkort moeten we opnieuw een oplossing vinden voor dit object. Ik wil graag dat hij weer volop zijn instrument bespeelt en onze tuin opvrolijkt met zijn muziek. Muziek die niet voor iedereen hoorbaar is, maar in mijn geest is verankerd en mijn trieste dagen soms opfleurt. Het ijzeren kunstwerkje, dat voor anderen wellicht van weinig waarde is, moet weer een plekje in de tuin krijgen. Niet alleen vanwege het feit, dat het me blij maakt, maar meer nog omdat het me ook herinnert aan de vele mooie momenten en gebeurtenissen in mijn leven. Ik hoop dat muziek vrede brengt in mijzelf en ook in de wereld, dichtbij en veraf.