facebook

Mist

 

Als ik ‘ ’s morgens de gordijnen open doe, hangt er een mysterieuze,  witte sfeer in de tuin. Het is windstil en mistig. Dikke waterdruppels rollen van de al verkleurende struiken. Hier en daar blijven druppels als kostbare parels in blaadjes hangen en proberen het opkomende licht van de dag vast te houden. In en om de planten hebben spinnen hun prachtige web geweven. Duidelijk zichtbaar zijn die, nu er duizenden kleine druppels aan kleven. In zie er ingenieuze kunstwerken in, die met veel vernuft en met nog veel meer geduld van lange draden zijn gesponnen. De tuin lijkt veranderd in een sprookje, geheimzinnig en spannend. Dichte nevelslierten beperken het uitzicht en houden mijn gedachten vast in het kleine wereldje van de eigen tuin.

Het is zo’ n ochtend waarop ik de neiging heb me een beetje rustig te houden; lekker te zitten op het houten bankje in de achtertuin en me over te geven aan de stilte. Die kan op zulke momenten zo doordringend zijn, dat je je er in opgenomen voelt en er deel van wordt. Dit moment wil ik even vast houden, zoals de blaadjes hun druppels nog een poosje koesteren. Vaag zie ik de contouren van de bomen in de verte, maar het lijkt alsof de wereld buiten deze tuin niet bestaat.

Wanneer ik in de auto op weg ben tijdens een dikke mist kan ik soms mijn gevoel voor richting behoorlijk kwijt raken.  Dan kan ik me niet meer oriënteren. In een bosgebied kun je door de mist ook behoorlijk verdwalen, omdat je je niet meer kunt richten op bepaalde herkenningspunten. Je vraagt je af, waar moet ik heen? Wat is de goede richting? Je kunt natuurlijk wachten tot de mist is opgetrokken,  maar ondertussen kun je ook gaan zoeken naar eventuele herkenningstekens,  de naaste omgeving  goed bekijken en zo allerlei ontdekkingen doen.

Van de bekende schrijven Paulo Coelho ken ik een speciale uitspraak. Hij stelt: “ Let als je naar een doel reist goed op de weg. Want de weg verrijkt ons terwijl we hem bewandelen.” Het gaat hier natuurlijk niet over een bospad, maar over onze weg door het leven, die soms zo onzichtbaar kan zijn, alsof we in een dichte mist gevangen zitten. Je kunt verdwalen in je eigen leven, omdat je bijvoorbeeld een beslissing hebt genomen waar je later spijt van kreeg. Je kunt vrienden kwijtraken door de manier waarop jij wilt leven, familie verliezen door de dood, je baan verliezen door een crisis of je grote liefde moeten delen met een ander. Dan voelt het alsof je geen kant meer op kunt en er geen aanknopingspunten meer zijn. Geen doel is meer zichtbaar.

Misschien is het goed om dan even afstand te nemen van de dingen. Als het ware in je eigen mistige tuin te gaan zitten, jezelf rust te geven. Dan krijg je langzaamaan weer oog voor je omgeving. Ontdek je de mooie dingen die vlakbij zijn. Als je de tijd neemt om naar de natuur te kijken of naar de mensen om je heen, zul je overal dingen ontdekken die je leven kunnen verrijken. Dan trekt de mist weer op en kun je weer helder vooruit kijken. Het kan zijn, dat je dan opeens ontdekt, dat er vanuit het universum hulp komt. Misschien valt je oog op een boek, belt iemand je op, zie je iemand naar jou lachen, het maakt niet uit. Je weet het pad weer te vinden. De weg van de liefde.



Reacties zijn gesloten.