Mijn verjaardag op een andere manier
Nog nooit is mijn verjaardag zo vreemd verlopen en gevierd als dit jaar. Nu er vanwege alle maatregelen die het Coronavirus met zich meebrengt, weinig mensen bij je thuis op bezoek mogen komen, heb ik besloten het niet te vieren. Vorig jaar was juist heel speciaal, omdat ik toen mijn tachtigste uitbundig heb gevierd. Dit jaar hoeft niet zo nodig, dacht ik. Maar toen die bewuste maandag in november aanbrak, hebben we toch taart in huis gehaald. Je kunt immers nooit weten of er misschien toch iemand komt? Alleen mijn vriendin, die ik elke week wel even ontmoet en die om de hoek woont, heb ik gevraagd even langs te komen.
Dan gaat toch de deurbel. Mijn broer en zijn vrouw komen langs, “Want” zeggen ze, “We hebben natuurlijk een cadeautje”. Gelukkig is er taart, koffie en wijn. In de keuken staat een flinke pan soep, die ik ook uit voorzorg al maakte, omdat ik stiekem hoop, dat er toch mensen langs komen en blijven eten. Als na een poosje ook nog een vriend voor de deur staat, wordt het gezelschap eigenlijk al te groot. We mogen immers maar drie gasten ontvangen. Wat doen we nu? Laten we hem buiten staan met zijn grote bos bloemen in zijn armen, of laten we hem toch binnen? Het is dubbel tegen alle regels in, zowel het feit dat we hem buiten zouden laten staan, als hem binnen laten. We kiezen natuurlijk voor het laatste en verwelkomen hem met open armen. In de kamer moeten we maar een beetje afstand van elkaar houden. Ik geniet met volle teugen van het gezelschap dat ondanks het virus deze dag met mij wil delen. De kleurrijke bloemen in de kamer en de vele kaarten die dit jaar in de brievenbus vielen, maken me blij en vrolijk. Alleen de kinderen en kleinkinderen zie ik niet. Jammer, maar ze bellen. Ook dat is een vorm van geluk.
Een boswandeling maken
“Kunnen we niet iets anders bedenken, mamma? Jouw verjaardag en dan je dochter niet zien? ” We maken een afspraak om elkaar ergens in het midden, tussen onze woonplaatsen in , te ontmoeten en dan een wandeling te maken. Via de tom-tom vind ik, na ongeveer drie kwartier rijden, in de buurt van Bakkeveen de parkeerplaats die we op de kaart hebben uitgezocht en even later komt er een rode auto aangereden uit de tegenover gestelde richting. Mijn dochter. Heerlijk om elkaar te zien na een lange periode en dan begint onze wandeling door het bos en over de heide. De frisse wind om ons heen, de zon aan de hemel en een nieuwsgierige jonge hond aan de riem. We ontmoeten een herder met heel veel schapen en ik maak er foto’s van en onze voeten verplaatsen zich ongemerkt vele kilometers op zoek naar een zandvlakte waar de hond met zijn soortgenoten kan spelen.
Na de wandeling zitten we in onze warme winterjassen, op houten banken, aan een picknick tafel, is er koffie uit een thermosfles en genieten we nog na van de verhalen die we elkaar vertelden, de warmte van de zon die al wat lager aan de hemel staat en de nabijheid van de mens, die je zo na staat. Wat is er ondanks deze moeilijke tijden toch veel moois om te beleven. Het voelt eigenlijk als iets extra’s. Juist deze momenten, deze gezellige uurtjes samen met mijn dochter maken mijn verjaardag tot een speciaal feest, dat anders is dan andere jaren, maar niet minder prettig. Het lijkt wel, of er nu meer tijd is voor elkaar en onze gesprekken ook meer zinvol zijn. Dan gaat de zon verder zakken en komt er een koude wind over het veld. We pakken onze spullen weer in, zetten de wandelschoenen achterin de auto en nemen afscheid van elkaar met de woorden: “Dit moeten we vaker doen”. We beloven elkaar dat we er tijd voor vrij maken. Dat starten we de motor weer en rijden ieder een kant op. Ik naar het westen en zij naar het oosten. Op weg naar huis.