facebook

LABYRINT

Langzaam volgen onze voeten het vreemde pad van gras, tussen de honderden zwerfkeien. Het pad voert ons, mijn dochter en mij,  al slingerend, wendend en kerend, naar het middelpunt van een grote cirkel. De ongeveer zeshonderd keien van allerlei formaat, die in deze omgeving in de bodem  zijn gevonden, vormen samen een groot labyrint. De dikke stenen zijn hier, op deze speciale plek  als een herdenkingsmonument neergelegd. Het is vandaag een troosteloze, miezerige herfstdag en toch lokte deze dag ons om naar buiten te gaan. Met dikke wandelschoenen aan , dwars door de bossen, langs weilanden en via stille landweggetjes ervaar ik hier , op deze merkwaardige gedenkplaats een vredig gevoel. Hoe kan dat nou? Juist hier?  Dit is toch een plek die ons moet herinneren aan iets gruwelijks, dat hier ooit gebeurde?

In mei van het jaar 1897 ontdekten twee veenarbeiders in de natte veengrond van Yde het lijk van  een meisje.  In eerste instantie hebben ze het nog verstopt, maar uiteindelijk is het in het Drents museum van Assen terecht gekomen. Na een gezichtsconstructie in de vorige eeuw, 1994, kon men  vaststellen, dat het een meisje van ongeveer zestien jaar moet zijn , met lang  blond haar en klein van stuk. Ze moet op een gruwelijke manier aan haar eind zijn gekomen omstreeks het jaar honderd. De helft van het haar was weggeschoren en er blijkt een steekwond te zitten  bij  haar schouder. Om haar hals zat een gevlochten band van vezels. Men weet niet of haar dood een straf is geweest, of dat ze wellicht aan de goden is geofferd. Om haar te herdenken maakte de kunstenaar Derk den Boer, in opdracht van de gemeente Tynaarlo, een ontwerp voor dit  monument. Het is een onderdeel van een groter geheel, dat bekend staat onder de naam:  gebroken cirkel. Zoals het leven van het jonge meisje gebroken is door haar vroege dood.

Een labyrint is een zeer oud symbool van de levensweg.  In tegenstelling tot een doolhof, kun je in een labyrint niet verdwalen. Het pad brengt je altijd naar het midden, via allerlei omwendingen. Zo gaat het ook in je leven, de weg naar je uiteindelijke bestemming , gaat ook niet rechttoe, rechtaan. Het zijn de vele verwachte en onverwachte wendingen in je eigen leven, die symbool kunnen staan voor dit slingerpad tussen de keien. Het lopen van de paden van een labyrint kun je ook zien als een proces van inwijding. Een zoektocht naar de kern van je wezen.  Je kunt al lopend door het labyrint, achter je laten wat verdriet doet, beangstigt of verontrust. Veel mensen  ervaren  een soort innerlijke rust , er ontstaat een besef van verbondenheid ook, tussen de aarde en de hemel. Je wordt je bewust van een collectieve zoektocht en een gedeelde bestemming . Het is daarom ook een universeel symbool, dat door allerlei verschillende culturen gebruikt is.

Overal op de wereld hebben mensen het labyrint gebruikt als symbool van heling en heelheid. De oudste zijn bekend van Kreta en Malta en meer dan zesduizend jaar oud. In noordelijke landen zijn ze meestal van keien gelegd in de aarde buiten.  In zuidelijke streken vind je ze vaak als mozaïeken in vloeren van huizen of soms ook in kerken. Belangrijk  voorbeeld daarvan is het grote labyrint  in de kerk van Chartres in Frankrijk. In het middenschip , prachtig in de vloer gelegd met zwarte en witte tegels, nodigt het mensen uit om zich daar al lopend te bezinnen op belangrijke vragen over zingeving.

Hoewel het lopen van een labyrint lange tijd in vergetelheid raakte, herontdekken mensen de laatste tijd steeds vaker de helende werking  ervan. Na iedere bocht in het pad opent zich letterlijk en figuurlijk een ander stuk van de weg met nieuwe mogelijkheden.

 

 

 

 

 

 



Reacties zijn gesloten.