in de klauw van de adelaar
Net als mijn twee tochtgenoten heb ik mijn rugzak naast het smalle, hier en daar summier met een verfstreep gemarkeerde, bergpad gezet. Mijn rug rust nu tegen een dik brok steen en op het moment, dat ik de omgeving in me opneem, besef ik, dat ik op de kale kam van een bergrug zit, 2645 meter hoog. Het uitzicht is adembenemend mooi, maar ik ben niet bij machte om er vrij uit van te genieten. Het is alsof een beklemmende angst me dat belet. Enkele tientallen meters voor mij verheft zich een volgende steile richel, de enige weg waarlangs ik weer naar beneden kan, of ik zou heel alleen de inspannende klim naar boven in omgekeerde volgorde weer moeten afleggen. Ik praat niet, ik kijk niet, haal niets uit mijn tas en volg zelfs niet de verrichtingen van mijn vrienden, die druk in de weer zijn met water, gastankje, soep en brood. Ik haal slechts adem en besef, dat deze plek wel een heel toepasselijke naam draagt, namelijk de adelaarsklauw. Zo voel ik me op dit ogenblik, in de greep van de klauwen van de angst.
Juist een dezer dagen las ik een boek met de titel : God ervaren. Daarin vertelt de schrijver Anselm Grűn iets over ervaringen opdoen. Wie op reis gaat, zegt hij, wie zijn kleine engte ontvlucht en bereid is zich met andere landen in te laten, die wordt ervaren. Ervaring vereist volgens de schrijver een innerlijke openheid om het nieuwe binnen te laten. Voor ervaringen moet ik bereid zijn, interesse hebben, iets willen, me laten raken en bewegen door wat of wie ik ontmoet, maar dat betekent ook iets wagen, iets of iemand beproeven en dan je conclusies trekken. God ervaren kun je ook, als je dat wilt in de natuur, in ontmoetingen met andere mensen, in dromen, in belevenissen en in stemmen die vanuit onze ziel ons bereiken. Zulke ervaringen leiden ons binnen in het geheim van God. Tot zover het boek.
Bij mij niets van ervaren op deze plek, hoog op de bergkam. Natuurlijk wilde ik iets ervaren, iets beleven wat ik nog niet eerder meemaakte. In een dal tuur ik altijd naar die hoge bergtoppen. Daar wil ik naartoe, daar wil ik uitkijken over de omgeving. Misschien heb ik zelfs wel even gehoopt op iets van een ervaren van God. Maar niets van dat alles. Alleen dat beklemmende angstgevoel, dat mij in de macht heeft, waardoor ik stil blijf zitten waar ik zit. Achter me hoor ik stemmen van jonge mensen. Ze komen voorbij op het smalle pad en lopen in de richting van de volgende rotsmassa, die er in mijn gedachten als onneembaar uitziet. Ik kijk hen na, terwijl ze links en dan weer rechts de rotsachtige obstakels passeren. Na enkele minuten verdwijnen ze een voor een achter de hoogste stenen. Mijn spieren ontspannen zich langzaam, vooral als gevolg van wat ik zoeven zag gebeuren. Ook daarginds kan ik dus lopen, ook daar achter die laatste rots is het begaanbaar, is er een pad, een weg naar beneden.
Nu krijg ik ook oog voor wat er dicht bij mij gebeurt. Ik raak die angst kwijt, omdat ik meer weet. De geur van de instant soep beroert mijn neus en ik krijg trek. Langzaam ontspannen ook mijn gezichtsspieren en ik kan weer praten, lachen en eten. Het genieten kan beginnen. Als we onze tocht vervolgen, zie ik pas de schoonheid van de groene dalen in de diepte, beleef ik de intense stilte zo hoog boven de bewoonde wereld. Ik hoor het geluid van vogelvleugels en adem de ijle zuivere lucht in mijn longen. Heerlijk om zulke vrienden te hebben, die me dit laten meebeleven, me in deze ervaring willen laten delen, me de hand reiken als het toch even moeilijk is.
Na de afdaling ben ik een diepgaande ervaring rijker. De uitdaging leerde me allereerst, dat angst voortkomt uit onwetendheid. Ze komt uit gedachten over onbekende dingen. Als je de ontmoeting, de strijd met het onbekende aangaat, leer de angst overwinnen. Wellicht heb ik iets ervaren van God in dat overweldigende van dat uitzicht, die stilte en tevens in de reusachtige kracht van die rotsen en in die twee mensen, die me de kans gaven deze tocht te ervaren, me niets vroegen, maar wisten hoe het zou zijn.