Het palet van mijn vader
Palet
Het weegt bijna niets, dit kleine palet. De verf klodders zijn al jaren geleden opgedroogd. Ik kijk naar het veelkleurige plankje in mijn handen. Een dierbaar kleinood, want ooit was het van mijn vader. Als ik er goed naar kijk, ontdek ik, dat er helemaal geen structuur in zit. Warme en koele kleuren, alles is door elkaar aangebracht. Ergens in het midden zie ik een kloddertje vermiljoen en er is ook een stipje wit, dat nog niet gemengd is met een andere tint. Toch is er bij nader inzien wel een ander onderscheid vast te stellen: voor drie kwart zijn het donkere kleuren en slechts op een klein deel zijn lichte vlekjes verf.
Ik weet niet aan welk schilderij mijn vader als laatste heeft gewerkt. Dat is ook niet zo belangrijk. Voor mij vertelt dit kleine stukje hout het verhaal van zijn persoonlijkheid. Een man met een ongebreidelde energie, veel humor en behept met een bijzondere creativiteit, maar ook een man met fouten en gebreken. Bij de donkere kleuren komen beelden van verdriet naar boven; van afstand en van verlies. Bij de lichte, zachtere tinten herinner ik mij de mooie momenten. Een lang leven van negentig jaar vind ik hier weerspiegeld op een plankje van 30 bij 14 cm.
Het formaat lijkt zo bescheiden en toch nam mijn vader voor zichzelf altijd meer, rijkelijk zelfs. Aandacht vroeg hij veel en hij deed dat op verschillende manieren. Sommige mensen sleepte hij mee in zijn enthousiasme, anderen waren daarvan de dupe. Kennelijk had hij die aandacht erg nodig, omdat hij in wezen zich als mens vaak de mindere voelde. Voor mijn gevoel bleef er slechts weinig aandacht over voor anderen om hem heen. Zoals de weinige lichte kleuren op het palet. Pas veel later in mijn leven ben ik dat gaan begrijpen. Zijn worsteling om iemand te zijn. De zoektocht naar zichzelf, zoals hij op het palet de juiste kleur zocht door te mengen.
Terwijl ik zelf graag werk met een schoon palet, ben ik blij dat mijn vader, om welke reden dan ook, in elk geval die laatste keer de verf niet afkrabde. Nu heb ik als erfenis iets van hem zelf in mijn handen. Hierop heeft hij een indruk achtergelaten van een schilder moment, dat hem met mij verbindt. Ik gedachten zie ik zijn toen al oude handen, vol rimpels en zijn gebogen kale hoofd, met dat specifieke randje spierwit haar, zijn sprankelende ogen en zijn aanstekelijke enthousiasme. Misschien had hij op dat moment al iets ontdekt van dat waardevolle, dat ieder mens in zich draagt, of kwam dat later pas , toen hij door zijn verlamming geen penselen meer kon vasthouden? Ik zal dat nooit weten, het blijft een vraag die me soms bezig houdt, als ik het kleine palet in mijn handen houd.