Een steentje gekocht
Er staat een klein ventje op de stoep voor mijn deur. Hij kijkt me vanuit zijn lage positie verwachtingsvol aan. “Wilt u een steentje van mij kopen? “ Dit mannetje, met zijn jasje openhangend en zijn knuistje naar mij omhoog stekend, maakt meteen iets in mij wakker. Ik denk aan al die kinderen van wie ik via mijn werk ging houden, maar ook herinnert me aan mijn eigen tweetal, toen die ongeveer dezelfde leeftijd hadden. “Heb jij dan mooie steentjes te koop?” vraag ik. Hij knikt en als hij zijn vingertjes uit elkaar spreidt, zie ik een zwart kiezeltje in zijn hand liggen. Ik vraag hem wat dat steentje moet kosten. “U mag zelf weten wat u wilt geven”, zegt hij dan spontaan, alsof hij daar al over heeft nagedacht. Ik vraag hem even te wachten, zodat ik iets kan bedenken om hem te geven. Ik loop naar binnen en pak dan toch mijn beurs en zoek een euro. Als ik die ruil voor het steentje vraag ik hem, waarom hij steentjes verkoopt. “Ik spaar”, antwoord hij.” Ik spaar voor een quad”.
Het is de laatste zondag ochtend in de kerstvakantie. Ik ken zijn familie omstandigheden niet, maar uitgaande van mijn eigen ervaringen begrijp ik best, dat hij iets wil gaan doen. Er zijn al meerdere vakantiedagen voorbij en nu begint hij zich waarschijnlijk te vervelen. Zijn verlangen naar een quad om op te rijden zal groot zijn, maar sinterklaas en de kerstman hebben beide niet aan zijn verwachtingen kunnen voldoen. Dus zal mamma hebben gezegd dat een quad erg duur is en hij dan zelf maar moet sparen voor dat apparaat.
Op mijn vraag of hij nog meer stenen bij zich heeft om te verkopen, laat hij me in zijn jaszak voelen. Het blijken maar enkele exemplaren te zijn en ze zijn niet eens zorgvuldig uitgezocht, want er glijdt ook een halve steen in mijn hand. Hij vertelt, dat die allemaal uit de eigen tuin komen. In gedachten zie ik hem in die voortuin grijze en zwarte steentjes oprapen, want hij heeft een plan bedacht, hij gaat ze verkopen. Vandaag gaat hij daar meteen mee aan de slag. “Wat ben ik blij dat je mij die mooie hebt verkocht”, zeg ik. Hij glimlacht.
Ik denk dat hij nog heel veel steentjes zal moeten verkopen voor hij het nodige geld bij elkaar heeft. Maar het enthousiasme en zijn ondernemers mentaliteit spreken me aan. Zijn dappere manier om iets te bereiken zonder veel middelen, maar met iets dat wel ruimschoots voor handen is, de steentjes uit de tuin, ontroert me.
“Ik heb ook al snoepjes gekregen”, deelt hij me bijna fluisterend mee. Zijn ogen glinsteren van de pret. “En ik ga vandaag heel veel geld verdienen”. Ik wens hem veel succes met de steentjes en als hij naar de volgende voordeur loopt kijkt hij nog even achterom. Dan stapt hij dapper door. Nu hoop ik maar dat er geen mensen zijn, die hem teleurstellen, al zal een beetje tegenslag hem uiteindelijk sterker maken. Maar in dit stadium gun ik hem nog een paar extra euro’s. Ooit zal hij weten, dat je met steentjes uit de tuin geen dure dingen kunt kopen.
Ik leg het kleinood bij de veel grotere stenen uit mijn eigen verzameling. Stenen hebben me altijd al geïnteresseerd. Soms kan ik het niet nalaten ze op te rapen en mee te nemen. Het lijkt voor mij soms of ze een verhaal vertellen. De barnsteen die ik van mijn dochter kreeg is zo’n steen. Hij vertelt het verhaal over de grote oerrivier, de Eridanos, die ooit vanaf het Noorden via de Oostzee naar Engeland stroomde en de barnstenen meenam. Dit kleine zwarte steentje vertelt het verhaal van een dapper en ondernemend ventje. Ik hoop dat hij zijn droom ooit kan waarmaken. In elk geval bezit hij nu al de juiste eigenschappen om dat te kunnen bereiken in zijn leven. Een kleine doorzetter.