Een hekje dat nieuwsgierig maakt

Je ziet ze tegenwoordig steeds vaker onderweg,  bordjes van hout of karton met het woord theetuin er op. Ik ben een echte theeliefhebber, dus ben ik altijd nieuwsgierig naar die speciale tuinen, waar je thee kunt drinken en soms ook wel heerlijke zelfgemaakte taart kunt eten. Meestal liggen die tuinen in een mooie omgeving, waar fietsers en wandelaars op hun tochten langs komen. Automobilisten rijden meestal  voorbij aan die kleine verwijzingen naar een tuin, maar op de fiets en al wandelend  zie je meer en heb je ook genoeg tijd om je ogen de kost te geven.

Vandaag ben ik met een vriendin in een klein Fries dorp op zoek naar een tentoonstelling van schilderijen  in een kerk. Meestal is de toren van die kerk voor mij een aanwijzing in de goede richting, maar ik zie geen hoge toren,  wel een straatnaam bordje met “Tsjerkestrjitte”.  Dat moet in de buurt zijn van de kerk en omdat het pad doodloopt, parkeer ik de auto aan de kant van de weg. We lopen rustig het pad af op zoek naar een kerkgebouw. Daar bij die hoge bomen zal het gebouw wel schuil gaan. Het zonnige middaguur  brengt het anders zo  stille dorp een beetje tot leven. Een jonge moeder wandelt met haar kroost en even verderop  ontdoet een echtpaar op leeftijd het grindpad naast hun tuin vol bloeiende bloemen van onkruid, samen op de knieën worstelend met het ongewenste groen. Hij met een grijze baard en dito pet, zij met een zonnehoedje op haar lokken. We praten  al slenterend langs het pad over oud worden en waar we dan graag willen wonen.  Hoe moeilijk het zal zonder alle bekenden en vrienden om ons heen, de mensen waar we zo van houden.

Waar het pad dood loopt is nog een smalle doorgang tussen de bomen met een ijzeren hekje. Zo’n smalle doorgang maakt me altijd nieuwsgierig naar wat daar achter ligt. Het geeft me een gevoel, dat het hier niet echt ophoudt, maar dat er nog iets anders is. Een soort geheim achter dat hekje. Zoals ik denk, dat er na de dood ook nog iets is, waarvan ik geen weet heb, maar waar ik wel nieuwsgierig naar ben. Bij dit oude ijzeren hekje staat een bijna onleesbaar huisnummer, dus is daar iets, waar we geen weet van hebben.  Misschien wonen daar ergens mensen. Maar hier is geen kerk te zien, dus keren we terug en dan blijkt, dat we  een smal pad gemist hebben,dat naar de kerk en het hof  leidt. Daar ontvouwt zich een oase van serene rust. Ik maak een foto van de spitse kerktoren tegen een blauwe lucht met hier en daar een wit wolkje als accent.  De ingang naar de kerk is een stenen poort, die ook nieuwsgierig maakt. Binnen worden we vriendelijk begroet door vrijwilligers, die vandaag tussen de oud roze geverfde kerkbanken thee schenken aan de bezoekers. Onze aandacht gaat uit naar de kunstwerken die aan oude witgekalkte muren zijn opgehangen of zomaar op kleine tafeltjes daar tussen zijn uitgestald. “Wolle jimme ek in bakje té ?”, vraagt een bejaarde man. Hij gaat dat voor ons halen en daarna vertelt hij over zijn verleden als boer in dit dorp en over de voorstellingen in dit eeuwenoude gebouw, dat nu theaterkerk is genoemd en waar geen preken meer vanaf de kansel zijn te horen. In de hal staat een tafel met heerlijk ogende potten  jam, die door zijn vrouw zijn gemaakt en waarvan de opbrengst voor een goed doel zal zijn. We kopen allebei een paar van die potten, ik kies voor pruimenjam en frambozen met kersen.

Met de gescoorde buit lopen we rond de kerk en op aanwijzingen van de vrijwilliger nemen we op ons pad terug toch dat ijzeren hekje tussen de bomen, een pad dat we eerder niet durfden betreden.  Via een boerderij camping komen we zo in een ideale theetuin. Deze hadden we hier niet verwacht, maar we betreden graag het grind om op de rieten tuinstoelen plaats te nemen onder de bomen en daar te genieten  van een lekker drankje en heerlijk gebak. We kijken onze ogen uit als we rond lopen over het terrein, dat we hier ook  niet hadden verwacht. We gluren in een boomgaard door de raampjes van een klein huisje,  waarin twee smalle bedden staan. Te huur, denken we. We verwonderen ons over de goed gesnoeide oude fruitbomen, die hun takken buigen onder het zware gewicht van hun rijpe oogst. Onderweg terug naar ons vervoermiddel van deze middag heb ik een echt zomers  gevoel. Dit is voor mij genieten van heel veel dingen tegelijk, van boeiende vriendschap, gedeelde gedachten, warme zonnestralen,  tentoongestelde kunst, serene rust en tenslotte vrolijke gezelligheid. We besluiten dit vaker te gaan doen en de  fietsroutes  te gaan maken,  aangegeven op de folders die we meenamen uit het kerkje. De zomer is gewoon in de buurt.