Een grote puzzel

Ze zit in een mooi geel jurkje aan het ronde tafeltje in de hoek van het café restaurant. Met haar armen stijf over elkaar laat ze duidelijk merken, dat ze boos is. Ook aan haar gezicht is dat duidelijk te zien. Ze kijkt in de richting van de  beide mannen aan haar tafel. Haar zoontje speelt met zijn mobieltje en haar echtgenoot heeft trots zijn nieuwe laptop op tafel geïnstalleerd en bespeelt het toetsenbord met veel interesse. Ze heeft nu al spijt, dat ze, toen de decembermaand aanbrak, zo haar best heeft gedaan voor dit speciale cadeau.

Ze kan opeens niet meer zo genieten van de pianomuziek, waarmee een ingehuurde muzikant de sfeer een extra accent geeft. Ook het gedoe bij het buffet, waar de lekkerere hapjes worden geserveerd, gaat helemaal aan haar voorbij. Een vrij corpulente heer in een blauw gestreept colbert heeft zijn bord al volgeladen met allerlei zoete gerechten terwijl hij met een vork nog de laatste kruimels van de schalen prikt. Hij is zich totaal niet bewust van de lange rij wachtenden achter hem, die met een bord in de hand wachten tot er ruimte komt aan de tafel. Ze geven duidelijk blijk van hun ongenoegen, sommige met handgebaren, anderen met rood opgezette wangen van boosheid en een meisje wijst met haar wijsvinger naar haar voorhoofd. Allemaal geven ze op heel eigen wijze vorm aan hun ongenoegen, vanwege de onfatsoenlijke manier van doen.

Terwijl enkele  obers met volgeladen schotels nieuwe voorraden aandragen, dringt ook de geur van versgebakken pannenkoeken hun neus binnen. Een tiental kinderen met feesthoedjes op en een toeter in de hand, baant zich een weg door de drukte, achter de ober aan die de kar met hoog opgestapelde pannenkoeken naar een naastgelegen ruimte rijdt. Daar heeft de jongeman aan een klein tafeltje in het midden van de ruimte helemaal geen erg in, Hij zit daar maar met een bosje bloemen in zijn handen, wachtend op zijn vriendinnetje, dat  hij graag wilde verrassen vandaag. Komt ze wel, komt ze niet? Waar blijft ze toch?

In dit restaurant, op de voorkant van mijn puzzeldoos,  gebeurt van alles, waar ik wel tientallen verhalen over zou kunnen bedenken.  De ontwerper van het geheel is Uco Egmond, die waarschijnlijk zelf heeft genoten van alle hilarische momenten die hij in deze voorstelling samenbracht.  Ik heb tijdens de kerstdagen dit jaar genoten van dit tafereel en niet alleen van dat op de doos. Uit mijn atelier heb ik een grote plaat MDF gehaald waarop ik de duizend puzzelstukjes heb gerangschikt. De rustige dagen zonder kinderen en  kleinkinderen zijn mee door deze puzzel omgevlogen.

Toen ik begon met de buitenranden had ik werkelijk nog geen idee, waar het op uit zou lopen. Pas toen de puzzel na enkele dagen helemaal klaar was, besefte ik al kijkende naar de vele kleurrijke voorstellingen pas, hoeveel humor er in zit. Terwijl ik zocht naar de das van een meneer, die de ober luid roepend wenkte, zag ik nog niet, dat zijn vrouw zich zat te schamen voor zijn onbeschofte manier van doen. Bovendien dacht ik, dat stukje das  mist hier op de tafel, het is vast weggeraakt. Ik kon het nergens vinden. Dat overkomt me vaker, stukjes die echt onvindbaar zijn en later toch gewoon tussen de andere liggen. Onverklaarbaar. Soms geeft ik de schuld daarvan aan mijn ogen, aan de ondergrond of aan de vorm, maar altijd blijf ik doorgaan. Er zijn momenten waarop ik me afvraag, waarom ik dit soort dingen graag doe, terwijl het ook frustrerend kan zijn omdat er geen eind aan lijkt te komen of omdat ik soms zo moet zoeken. Nu weet ik, dat ik een “doorzetten tot het klaar is “ mentaliteit heb. Ik wil het  afmaken, omdat het resultaat zo bevredigend is.

Nu de grote voorstelling op tafel ligt kan ik er van genieten en terwijl ik over de grote tafel heen rondkijk in onze gezellige kamer, waar de lichtjes in de kerstboom branden, veel kaarsjes aangestoken zijn en zachte muziek klinkt uit de boxen, mijn man een boek leest en de geur van koffie mijn neus binnenkomt, overkomt me een gevoel van vrede in mijn hart. Dit is ook echt kerst.