Een brug naar de toekomst
Terwijl ik wandel valt mijn oog opeens op een bruggetje, dat in het bos over de vijver heen is gebouwd. De zon schijnt vandaag fel op de bochtige leuning, die van oude bomen en takken is vervaardigd. Prachtig is de herhaling van de schaduwvormen op het hout van de brug. Verwonderd blijf ik staan. Dit beeld imponeert me zo, dat ik besluit om dit te gaan schilderen. Een brug naar de overkant, naar het onbekende, naar een gebied dat ik nog niet ken.
Thuis plaats ik een doek op mijn ezel. Zet olieverf en penselen klaar en besluit eerst met houtskool de lijnen van de brug aan te geven. Dan knijp ik verf uit de grote tubes op mijn palet en doop mijn penseel er in voor de eerste opzet. Ik werk langzaam en gestaag vanuit het donker naar het licht. Ik probeer de verwondering van dat speciale moment vast te leggen op het doek. Door er veel aandacht aan te geven en ondanks tegenvallers, verkeerde lijnen, verfklodders op mijn mouw of een lege tube verf, zet ik door. Ik loop in gedachten al werkende over de brug naar de overkant. De brug is de verbinding met het nog onbekende. Iedere streek van mijn penseel brengt me dichter bij het doel, de overkant. Af en toe neem ik even afstand van het werk om te kijken of er genoeg diepte in zit en of de kleuren juist zijn gemengd. Dan schilder ik de bomen en de voorgrond. Soms werk ik nat in nat, op andere mommenten laat ik het rusten tot alles droog is, om er daarna weer verder aan te werken. Tot het schilderij helemaal klaar is. Dan ben ik aan de overkant.
Al werkende aan het schilderij nemen mijn gedachten me soms mee naar een andere wereld. Het is de mystieke kant in mij. Ik raak soms zo geboeid door waar ik mee bezig ben, dat ik alles om me heen vergeet. Je kunt dat ook soms ervaren als je luistert naar mooie muziek, in een stil gebed bent verzonken, of ergens in de stille natuur de verwondering ervaart. Dan voel je duidelijk een verbondenheid met alles om je heen. Het is de verbinding met het universum, de wereld waar we deel van uitmaken, maar waar naar toe ik soms de brug niet kan vinden. Soms vang ik er een glimp van op als ik mijn hart kan openen in de stilte. Het is een andere soort brug die verbinding met de wereld van God, of de Bron tot stand brengt. Voor mij is dat een heel bijzondere brug. De mystieke brug.
De overgang naar een nieuw jaar heeft ook iets van een brug. Een passage naar een nieuw jaar, een nog onbekende wereld. Ik loop over een brug naar een toekomst die ik nog niet ken. Ik weet nog niet wat het nieuwe jaar me zal brengen. Misschien zijn het zorgen, is het ziekte of verdriet. Het kunnen ook veel mooie momenten zijn, waar ik later nog verrassende herinneringen aan over houd. Soms zal ik struikelen, ik zal nog ouder worden, dingen zullen misschien anders lopen dan ik wilde, maar ik ga door. Stap voor stap het onbekende jaar 2024 binnen. De weg langs de weken en maanden is vast en zeker interessant. Ik kleur die weg op mijn eigen manier in. Vanuit het donker kijk ik naar het licht. Ik hoop dat er hier en daar in dat nieuwe jaar een lichtende zon zal zijn, die me oplettend maakt en verwonderd doet kijken naar wat er op mijn pad komt.