die eerste eigen auto
Langzaam rijden we de oprit af. Zijn robuuste handen omklemmen het stuur van zijn pas gekochte auto. Zijn eerste, zijn trots. Hij is speciaal naar ons dorp gereden om met zijn oude, maar kennelijk ook geliefde grootouders, dit gelukkige moment in zijn leven te delen. Bijna ongemerkt hanteert zijn rechterhand de versnellingshandel, een ervaring die ikzelf al enkele jaren niet meer deel.
We kochten toen we boven de tachtig waren een automaat, waarbij volgens ons het rijden iets makkelijker is, omdat we minder handelingen hoeven te verrichten. Maar nu mag ik ook achter het stuur van zijn eerste auto zitten. Mijn kleinzoon legt me geduldig uit, hoe het werkt, die versnelling. Het zit nog helemaal in mijn systeem en al snel kan ik er weer mee uit de voeten. De zon schijnt, het leven is mooi als je zulke ervaringen deelt met iemand die je lief is.
Onderweg legt hij uit, hoe hij met zijn vader op internet de auto ontdekte, ergens in een garage in het zuidwesten van ons land. Bij het zien op het beeldscherm van wat zijn grote wens was, kon hij zijn ogen er niet meer van afhouden. Wachten om er als eigenaar van te gaan genieten was bijna niet mogelijk. Samen met zijn vader koos hij een geschikte dag om de vele kilometers te rijden naar de bewuste garage. Het werd een vrije zaterdag.
Daar stond hij dan oog in oog met de zwarte auto, allebei glimmend van trots, de auto en mijn kleinzoon. Maar al stond de auto daar kant en klaar om mee te nemen, er moest wel betaald worden. Met spijt in zijn hart moest de grote kerel bekennen, dat hij vergeten was zijn limiet bij de bank te regelen. Dus betalen via de telefoon was niet mogelijk, terwijl zo’n mobieltje tegenwoordig voor allerlei dingen gebruikt kan worden en zeker voor jongelui een dagelijks gebruiksvoorwerp is. De helft betalen bleek ook geen optie. Dus teleurgesteld moest hij het voorwerp van zijn grote wens in het zuiden achterlaten.
Onderweg terug naar het noorden van ons land, werd de spanning hem echter te machtig. Die mooie auto uit 2016 aan zijn neus voorbij laten gaan? Een wens waar hij veel jaren voor spaarde en met het pas gehaalde rijbewijs op zak toch nog moeten wachten, was bijna te veel. “Kunnen we niet iets regelen samen?”, vroeg hij aan zijn vader.
Toen het avond was stonden er die dag twee auto’s achter de woning. Vader en trotse zoon zijn achter elkaar aan naar huis gereden. De zoon uiteindelijk toch in zijn eerste eigen auto.
Ik weet hoe dat voelt. Ik herken dat gevoel van toen ik ongeveer zo oud was als hij en samen met mijn broer onze eerste auto kocht. Het was een kleine rode Renault en wat was ik trots. Nu zit ik naast mijn grote kleinzoon en ervaar opnieuw hoe het is. Misschien zullen er in zijn leven nog vele auto’s volgen, maar die eerste zal hij, net als ik, nooit vergeten.