De appelschil

We staan in de oude keuken aan het Vliet. Daar wonen mijn tantes, twee ongetrouwde zussen van mijn moeder. Samen met een nichtje, dat ook pas tien jaar is geworden, kijk ik naar de mooie rood/ gele appels in de fruitschaal. We mogen er eentje uitkiezen. Mijn ogen gaan over de dikke  goudrenetten die mijn aandacht trekken, omdat ze behalve opvallen vanwege hun formaat, ook een typisch zoete geur verspreiden.  Ik neem een dikke appel in mijn handen en krijg van tante een mesje aangereikt. Ik kan helemaal niet goed schillen, heb dat ook nog nooit gedaan, dus probeer ik voorzichtig een begin te maken. Het voelt prettig en spannend tegelijk. Ik doe mijn uiterste best, alsof ik al schillende een soort examen afleg. Naast mij staat mijn nichtje met een zelfde soort vrees haar appel te schillen. We doen een wedstrijd, wie de langste schil kan maken. Mijn handen draaien de appel voorzichtig rond en opeens breekt de schil in twee delen. Ik schrik. De wedstrijd is verloren.

Alsof ze de blik van ontgoocheling in mijn ogen volkomen begrijpen, gooien de tantes het opeens over een andere boeg.  “Als  je nu de schil over  je schouders op de grond gooit, kun je er soms een letter in ontdekken. Dat is dan de letter van de man met wie je later trouwt”.  Opeens is er een ander accent komen te liggen op onze wedstrijd. Een nieuwe spanning maakt zich van mij meester. Een letter? Welke dan? Met wie ga ik later trouwen?  De schil, die inmiddels toch een behoorlijke lengte  heeft gekregen valt even later in een rare kronkel op het stoffige vloerkleed achter mijn rug.  Een groot raadsel ligt daar op de grond.  Mijn echtgenoot, wie zal het zijn?  Zo te zien kun je er van alles van maken. Het levert ons die middag in elk geval een creatieve zoektocht op naar namen van personen , die het eventueel zouden kunnen zijn.

Ik ben inmiddels vierentachtig jaar en vandaag schil ik ook een appel voor de taart  die ik straks ga bakken. Mijn schil valt nu op het aanrecht in mijn eigen keuken en in een heel ander huis.  Eigenlijk  zijn het twee stukken schil,  die samen in een vreemde vorm herinneringen oproepen aan  heel lang geleden, toen ik tien jaar was . Twee stukken schil, twee aparte delen en ik denk aan de namen van mijn beide echtgenoten. Ze lijken niet op de vorm van de schil. Hoe zou er ook een verband kunnen zijn tussen de schil en de namen? Het is de kinderlijke gedachte aan de eventuele mogelijkheid daarvan die me bezighoudt, terwijl ik de schil van het aanrecht schuif. Soms zou ik willen dat ik net als vroeger nog dat kinderlijke vertrouwen zou bezitten. Denken dat je het leven naar je hand kunt zetten. Maar nu weet ik, dat er van alles meespeelt in je leven dat invloed heeft op de keuzes die je maakt, ook wat mannen betreft. Je keus voor een partner heeft niets te maken met een letter, maar meer met de persoon tot wie je je op dat moment aangetrokken voelt en met wie je je leven wilt delen.  

Ik leg de appelschil naast stukjes oud brood op de tuintafel voor de vogels. Bij mij blijft de schil daarna als een dierbare herinnering in mijn geheugen achter en stiekem hoop ik, dat er iets van dat kleine meisje in mijzelf is achtergebleven. Iets van dat mateloze vertrouwen in de toekomst.