Bomen in de kunst
Ik blader op mijn gemak door de dikke kunstboeken, die ik onlangs mocht uitzoeken bij een vriendin. Een boek met schetsen van naaktmodellen, verschillende moderne Europese schilderijen en bijvoorbeeld schilders uit de negentiende eeuw. Opmerkelijk is, dat mijn blik vandaag gevangen blijft door kunstwerken van bomen, al zal op andere dagen een ander onderwerp mijn aandacht kunnen trekken. Ik zie zeer oude getekende knotwilgen van Willem Roelofs uit 1880, een landschap met bomen van Dunoyer de Segonzac uit 1938 en een bloeiende fruitboom van Vincent van Gogh . Het is vooral de manier waarop bomen zijn getekend of geschilderd en een steeds veranderende stijl in de loop der jaren die me boeit. Ook de vraag, waarom de schilders kozen voor een bepaalde boom, zet me aan het denken.
Vandaag heb ik tijdens een wandeling buiten het dorp een rijtje knotwilgen gefotografeerd. Ze stonden daar met hun rood-bruine, nog niet geknotte kale takken heel imponerend langs het pad en weerspiegelden hun schoonheid in grote plassen van de juist gevallen regen. Ook in de natuur kijk ik graag naar bomen en als ik mijn telefoon bij de hand heb, leg ik mijn beleving met die bomen graag vast voor later. Het maakt niet uit welk jaargetijde het is. Bomen imponeren me altijd weer en daarom zijn bomen bij mij ook geliefd om zelf te schilderen.
Wat heb ik toch met bomen?
Het is net alsof bomen mij een verhaal influisteren. Hoe langer ik naar ze kijk, hoe meer een verhaal soms vorm krijgt. Oude bomen zitten volgens mij vol wijsheden en jonge bomen met bloesem in het voorjaar, hebben een sprankelende anekdote verborgen in hun kruin. Er zijn ook bomen met een groot geheim. Door stil te luisteren kun je ontdekken wat bomen te vertellen hebben. Ik ben altijd erg nieuwsgierig en dus sta ik open voor hun specifieke vertelsels. Omdat ik van schrijven hou, boeien die bomen met hun verhalen me altijd geweldig.
Een plekje voor kunst
Twee dagen geleden hebben we ze achter in de auto geladen, de vele andere kunstboeken van mijn vriendin uit de nalatenschap van haar vader . Hij was een kunstliefhebber en bezat een grote verzameling boeken en schilderijen. Samen bedachten we een plek, waar die boeken niet alleen op een plank in een kast zouden staan, maar waar ze ook gebruikt zouden worden. Kijken naar kunst is belangrijk en kan van alles voor een mens betekenen. Je kunt iets moois ervaren of iets onplezierigs. Je kunt een kunststroming beter leren begrijpen en iets leren over de tijd , waarin het schilderwerk werd gemaakt. Als schilder doe je soms goede ideeën op voor een eigen compositie of schilderwerk en wat ik ook belangrijk vind: Je vindt soms antwoorden op vragen over jezelf, zoals ik leer over mijn belangstelling voor bomen.
In het atelier
Er heerst een vreemde stilte in het schilders atelier. De vele houten ezels staan dichtgeklapt tegen de muur. De geur van verf en olie ontbreken. Hier en daar een schilderwerk, waar nog aan gewerkt wordt, maar het is Corona tijd. Er zijn geen lessen meer in deze hoge , vriendelijke ruimte. Alleen via internet, op afstand wordt nog les gegeven. Wat zullen de leerlingen die sfeer missen, die onuitsprekelijk verbonden is met het samen werken onder leiding van de “meesteres”.
In de aangrenzende ruimte staat de koffie klaar en is het warm. De winterjassen kunnen uit en op de grote tafel stallen we de vele boeken voor de kunstbibliotheek van de schilderes. Ze is er zichtbaar blij mee. Hier kunnen haar cursisten straks mee aan de slag. Ik weet dat er veel gebruik van zal worden gemaakt. Dan halen we herinneringen op aan de vele schilderavonden, waarin ik lessen bij haar volgde .Hoe interessant en waardevol die voor me waren en hoe ik ervan heb genoten. En welke vrienden ik daar heb leren kennen. We spreken over de lessen van nu, die in deze periode zo heel anders zijn en bekijken samen de resultaten van de lessen via foto’s. Met een beetje weemoed nemen we daarna afscheid. Mijn vriendin van de boeken en ik van het atelier, waar ik zo veel plezierige momenten beleefde.