Afscheid van een vriend

het werk van Jan

Er ontbreekt iemand. De groep van tien vrienden is sinds deze week niet meer compleet. We namen in ons dorp afscheid van een dierbaar mens in een overvolle kerkzaal, waar we werden herinnerd aan de vele specifieke eigenschappen,  die hem maakten tot de mens, die we vanaf nu zullen missen: Jan.

Mijn gedachten gaan bij zulke gebeurtenissen soms even hun eigen weg en dwalen dan terug in de tijd. Terwijl allerlei gebeurtenissen zich aan mijn geest opdringen, vraag ik me tegelijkertijd af, hoe ik me hem persoonlijk zal herinneren. Hij was niet groot, had geen luide stem, was niet imposant en trad niet graag op de voorgrond, maar hij was wel duidelijk aanwezig.  Zijn wezen houdt me voorlopig wel bezig . In welk opzicht was hij belangrijk voor mij?

Ik zie vijf caravans staan op een veld in de bossen. Vijf bevriende echtparen, die samen op de fiets een tocht maken, waarbij Jan ons zijn geboortestreek leert kennen. Tien mensen, schuilend voor de regen in een oude boerderij, met fiets en al klimmend over een hek als het gekozen pad dood loopt,  gezellig etend met elkaar en gesprekken voerend over koetjes en kalfjes, of soms ook dieper gravend.  Lief en leed met elkaar delend,  vele jaren achtereen. Samen, zo vertrouwd.

In mijn atelier staat een stevige, robuuste ezel. Er zitten verfklodders op en er hangt een oude lap overheen. Dat is geen onnatuurlijk iets in een atelier, maar dat vreemde raamwerk is wel zeer ongewoon. Het staat op de plek, waar ik een doek plaats als ik wil gaan schilderen. Voor mij zijn die extra latjes al lang niet meer vreemd, maar juist heel handig en dat heeft te maken met het lage plafond in het atelier. Bij kleine doeken is de werkhoogte niet comfortabel en een opmerking daarover in het gezelschap van Jan, was voor hem voldoende , om een degelijke oplossing te creëren.  Zonder vragen sloeg hij aan het zagen en timmeren, zoals hij ook voor vele andere mensen in zijn omgeving, de handen uit de mouwen stak. Hij was de handige vriend, altijd behulpzaam, spontaan zijn kennis op dat terrein  aanbiedend.

Nadat we in grote getale zijn afscheid betreurden,  hebben we in kleine groep zijn leven gevierd. Zijn sterke karakter herdacht, zijn vriendschap in onze gedachten geprent.  Verhalen gedeeld, een wijnglas gevuld. Een bijzonder prettig mens in ons hart verankerd. Het zal moeten wennen, dat de tiende stoel voortaan leeg zal zijn. Dat doet pijn. Thuis sta ik voor de ezel. Ik raak even de met verf besmeurde latten aan. Het werk van Jan zijn handen. Alsof hij bij me is, in een andere vorm. Onuitwisbaar