Deuren
Het zijn vooral deuren, waar ik in de vakantie foto’ s van maak. Geen glad geverfde deuren, maar juist de door het vele gebruik beschadigde exemplaren. Ze houden mijn aandacht vast. Groot is de variatie in het aanbod. Een oude schuurdeur waar een ijzerdraadje de rechter_ en linkerhelft bijeen houdt, twee zacht blauwe deuren in een grijs/wit huis, een paarse deur waaronder een stoep niet zou misstaan, een deftige bruine eiken deur met een klopper in een gele muur, een donker rood exemplaar in een vervallen kerkje en eentje die totaal overwoekerd is door een klimroos. Allemaal unieke exemplaren. In een poortgebouw van een oude stad hangt een verweerde, lage toegangsdeur. Twee lange roestige bruine scharnieren houden de brede planken nog bij elkaar. Een zware ijzeren grendel steekt in een ruwe muur. De onderkant van die deur is door water, zon en wind totaal verweerd en als ik op mijn buik zou liggen kon ik door de gaten naar binnen kijken. Verf is er niet meer te zien, maar de deur heeft zich in de loop der tijden aangepast aan zijn omgeving. Zowel muur als deur lijkt een combinatie van oker met grijstinten te bevatten. Zelfs de spleten in de oude deur vertonen overeenkomst met de groeven in de omringende muur.
Het is veelal stil in de zuidelijke dorpstraatjes als we er ronddwalen. De meeste jonge mensen werken en de oudere hebben zo hun eigen, aan de temperatuur aangepaste leefgewoonten en komen eerst in de avonduren te voorschijn. Gesloten zijn daarom de meeste deuren, maar ze hebben allemaal hun eigen verhaal. Het zien ervan maakt me soms erg belangstellend naar wat er zich achter die deuren afspeelt, welke mensen dat wonen en hoe het er daar uitziet. Ik kan vaak de neiging niet onderdrukken om stiekem naar binnen te gluren wanneer ergens een deur op een kier staat, want als deuren openstaan is er de mogelijkheid van contact.
Gesloten deuren en raamluiken zijn als mensen, die zich in zichzelf opsluiten en de deur van hun hart hebben dichtgedaan, om zich te kunnen beschermen tegen stekende pijn, veroorzaakt door onbedachtzaam uitgesproken woorden van mensen, tegen angst voor gebeurtenissen waar we geen grip op hebben en tegen verdriet vanwege het onbegrip van mensen om ons heen, die onze gevoelens niet begrijpen. Een dichte deur beschermt. Maar door een gesloten deur kun jezelf ook niet meer naar buiten. Wie de deur van zijn hart gesloten houdt zal op den duur niet meer te onderscheiden zijn van zijn omgeving en dat betekent verlies van identiteit. We verliezen dat speciale , dat ons maakt tot die unieke persoon, dat prachtige schepsel.
Het is geweldig, wanneer ik de mens mag zijn, voor wie de ander de deur van zijn hart durft te openen. Het maakt zo gelukkig, wanneer iemand een grendel opzij schuift en mij door een kier in zijn of haar binnenste laat kijken. Dan is er en mogelijkheid voor diep contact en kan ik die schitterende persoon ontdekken.